Ode aan Ko van Geemert

Ko woont tussen Hortus en Artis, twee natuurreservaatjes in het centrum van de stad. Beide verkeren in continue worsteling om het hoofd boven water te houden. Dat lukt ze vooral dank zij onvoorwaardelijke supporters als Ko en Wilma van Geemert. Niet dat beiden zo’n belangstelling hebben voor de anatomie van de olifantenslurf of de ongeslachtelijke voortplanting van varens. De Van Geemertjes gaan vooral voor de 19e eeuwse ambiance en een welverzorgd kop koffie.
Ko gaat ook voor de anekdotes. Bij hem beklijft niet het feit dat een paartje sperwers enkele keren in Artis een nest jongen grootbracht, maar wel dat een van de kuikens een – voor sperwers - unieke dood overkwam: hij werd door de chimpansees door het gaas getrokken en opgepeuzeld. Alles onder supervisie van de enorme zomereik waarover Elie Heimans in 1903 ooit schreef: ‘Daarnaast rijst weer zoo’n kronkeltakkige eik omhoog, een dertig meter stellig’.
Nog steeds boezemt de grillig vertakte reus ontzag in, maar de zwammen in de voet van de boom en de grijze haardos van Ko laten zien dat een volgende levensfase is ingegaan.
Ko hoort net zo bij de Amsterdamse natuur als de Chinese wolhandkrab, de verwilderde halsbandparkieten en de stadsduif. Geen faunavervalsing maar deel van de nieuwe stadsnatuur.

Onderzoek imago kabinet Balkenende

Tijd voor een imagonderzoekje. Soms zeggen kale cijfers meer dan 1000 woorden. Vandaar dat we toch maar even een deel van het onderzoek dat Nova hield over het imago van het Kabinet Balkenende, hieronder hebben neergeknald. Want het lijkt wel of de gemiddelde GeenStijl-reageerder om zijn mening is gevraagd. Op alle vragen een beetje NEE antwoorden! Echter, we mogen van Balkenende en Donner niet meer zo negatief doen, dus laten we het positief benaderen: Zo vindt een volle 22 procent van de Nederlanders Balkenende cs. goudeerlijk. En een hele 13 procent is van mening dat dit kabinet erg goed naar de kiezer luistert. En wel 36 procent vindt Balkenende geen ramp voor het land. Het gaat dus hartstikke goed!

bron: www.geenstijl.nl

De Affaire Woestduyn: schoolvoorbeeld van onbehoorlijk bestuur

Ooit stond op het duin ten oosten van de monumentale watertoren een van de mooiste landhuizen van Domburg. Bij de bevrijding van Walcheren in 1944 gaat het huis in vlammen op. De houten bovenbouw wordt verwoest, maar het stenen souterrain blijft geheel behouden. Deze wordt vervolgens - zonder de eigenaar om toestemming te vragen of zelfs maar vooraf te informeren - onteigend, gesloopt en voor het gemak door de overheid ‘op nul geschat’. De onbehoorlijke argumentatie: ‘Deze regeling beteekent een aanzienlijke administratieve vereenvoudiging en heeft bovendien voor Uw gemeente het aantrekkelijke, dat zij geen onteigeningsvergoeding voor de restanten der opstallen hoeft te betalen’.

De Gemeente Oostkapelle stelt dan ook terecht enige kritische kanttekeningen bij de sloop en onteigening: ‘de juistheid van deze lastgeving willen wij vooralsnog in het midden laten. Wij zijn echter van mening dat waar deze gronden geen provinciaal eigendom zijn, toch in de eerste plaats medewerking van de eigenaren nodig is.’ De burgemeester laat in de notulen niet onvermeld ‘dat de woning herstelbaar was, maar op last van de Commissarissen van de Wederopbouw werd afgebroken.’ Gedeputeerde Staten van Zeeland zegt hierover later nog: ‘Het hoeft geen betoog, dat de belanghebbende door deze uitspraak van de Kroon zich in zijn belangen in zijn rechtsgevoel ernstig gekrenkt voelde. Eerst wordt een (her)bouwvergunning verkregen van de Gemeente Oostkapelle, terwijl deze later op verzoek van Gedeputeerde Staten van Zeeland door de Minister van Wederopbouw en Volkshuisvesting weer wordt ingetrokken.’

De burgemeester laat met enige gêne aan de eigenaar weten: ‘Ik heb de indruk dat men tracht door steeds maar de zaak uit te stellen U murw te maken.’
Uiteindelijk werd de eigenaar door voortdurende ambtelijke onwil en obstructie gedwongen zijn verzet tegen het herbouwverbod en de absurd lage vergoeding op te geven. De nabestaanden voelen zich echter nog steeds ernstig aangetast in hun rechtsgevoel, maar blijven vechten tegen het onrecht hen aangedaan.